(ویَعبدُونَ من دُون الله مالا یَضُرُهُم وَلا یَنفَعُهُم وَیَقوُلُونَ هؤلاء شُفَعاؤُناعندالله).«وبه جای خدا،چیزهایی را می پرستندکه نه به آنان زیان می رساند و نه به آنان سود می دهندومی گویند :«اینها نزد خدا شفاعت گران ما هستند».<سوره یونس آیه 18>

پرسش1:آیا تضرع درمقابل اولیای الهی،نوعی شرک وپرستش آنهابه حساب نمی آید؟

پرسش2:آیاتوسل به پیامبر و امامان وحاجت خواستن از آنان،مؤثردانستن غیر خداو شرک نیست؟

پاسخ این است که «عبادت»،نهایتنهایت ذلت وخضوع ،دربرابرکسی است که اعتقاد به الوهیت او داشته باشیم ویا او را فاعل استقلالی وغیر وابسته بدانیم.بنابراین،عبادت دو رکن دارد؛1-نهایت ذلت وخضوع.2-اعتقادبه الوهیت یا فاعلیت استقلالی وناوابسته.

هرگاه یکی از این دو نباشدرکن نباشد،دیگرمفهوم عبادت وپرستش،صدق نمی کند.خداوند خود به فرشتگان فرمان داده است که درمقابل آدم سجده کنند؛«ویاد کن آنگاه که فرشتگان را گفتیم:آدم را سجده کنید».(سوره بقره آیه34.)ویا فرزندان را به نهایت خضوع وتذلل در برابروالدین دستورداده است؛«وبارهای ذلت و خواری را از رویمهربانی برای آن دو[پدرومادر]بگستران».(سوره اسراء آیه24)

بدیهی است که اعمال،عبادت وپرستش غیرخدامحسوب نمی شوند؛وگرنه،خدا امر به آنها نمی کرد.

توسل

در توسل،گاهی حاجت خودرااز خدا می خواهیم وهنگام دعا،او را به حق اولیایش قسم می دهیم که حاجت مارا برآورده سازد.این روش راپیامبر اکرم صلی الله علیه وآله وصلمتعلیم فرمود وخودنیزبدان عمل می کرد.(متقی هندی ،کنزااعمال،ج12،ص148،ح34425؛احمدبن حنبل،ج4،ص138).ادامه دارد….