در آثار دینی خصوصا در نهج البلاغه که فوق العاده روی کله ی تقوا تکیه شده است ،همه جا تقوا به معنای آن کلمه ی مقدس که در روح پیدا می شود وبه روح قوت وقدرت و نیرو می دهدو نفس اماره واحساسات سرکش را رام و مطیع می سازد،به کار رفته است.در خطبه ی 112می فرماید:تقوای خدا،دوستان خدا را در حمایت خود قرار داده و آنها را از تجاوز به حریم محرمات الهی نگهداشته است وخوف خدا را ملازم دل های آنها قرار داده است،تا آنجاکه شب های آنها را زنده وبیدار نگهداشته وروزهای آنها را قرین تشنگی (((تشنگی روزه)))کرده است.

دراینجا،باصراحت کامل تقوا رو به معنای آن حالت معنوی وروحانی ذکر کرده که حافظ ونگهبان از گناه هست وترس از خدا را به عنوان یک اثر از آثار تقوا ذکر کرده.از همین جا می توان دانست که تقوا به معنای ترس نیست ،بلکه یکی از آثار تقوا این است که خوف خدا را ملازم دل  قرار می دهد.